Scharrels
Scharrels door: Elyne
Het is een interessant fenomeen waar vrijwel iedereen zo zijn of haar ervaring mee heeft: de scharrelrelatie. Voor de enkeling die daar nog nooit van heeft gehoord: het gaat hier om omgang met een persoon waarvoor je geen diepgaande gevoelens koestert, maar die je wel graag mag en waar je hoofdzakelijk seks mee hebt – oftewel: een liefdeloze lustrelatie.
Elke vrijgezelle man schijnt er wel een scharrel op na te houden, terwijl dat bij vrouwen in veel mindere mate het geval is. Wij investeren onze tijd liever in iets waar wél toekomstperspectief in zit – in tegenstelling tot mannen, die, als we het eeuwenoude cliché mogen geloven, op deze aardbol zijn gezet om te ‘jagen’; zij zouden van nature over een dierlijk instinct beschikken dat hen van de ene naar de andere vrouw drijft. Dat dit niets anders dan klinkklare onzin is, zullen alle vrouwen met mij eens zijn. Maar het is wel degelijk waar dat vrouwen veelal met heel andere intenties aan het scharrelen slaan dan het gros van de mannen. Onze hoopvolle en idealistische insteek zorgt ervoor dat wij al heel snel ergens potentie in zien – wij bewandelen met obstakels beladen gedachtegangen om uit te vogelen of het stuk man in kwestie ons nou wel of niet écht leuk vindt. Als wij aldus van herhaalde onenightstand tot scharrel gepromoveerd worden, gaan wij ervan uit dat zijn interesse in zowel ons voortreffelijke voorkomen als onze prachtige persoonlijkheid met de dag toeneemt – en dus, mannen, is het belangrijk om te weten waar jullie aan beginnen.
Het moge dan bij jullie haantjesgedrag passen om lekker rond te scharrelen, maar het is een onvoldongen feit dat de kippen liever op stok zitten om gezellige knus met elkaar hun eieren uit te broeden. Mochten jullie je zodoende afvragen hoe het komt dat wij vrouwen, sensitief en romantisch als wij zijn, genoegen nemen met een man die geen fladderende vlinders in zijn buik voelt bij het aanschouwen van onze verbluffende verschijning, dan is het antwoord dat ik jullie daarop kan geven simpel: wij verwachten dat dat bij mannen moet groeien en dat zij met het verstrijken der tijd vanzelf tot over hun oren verliefd op ons worden.
Nu denken jullie natuurlijk: wanneer een vrouw het stempel ‘scharrel’ opgeplakt krijgt, zou het voor haar duidelijk moeten zijn wat wij willen – wel de lusten, en niet de lasten. Ik heb al bijzonder vaak te horen gekregen dat ik in mijn benadering van alles wat met liefde en seks te maken heeft meer met mannen op één lijn zit dan met vrouwen, en dus moet ik jullie hierin volledig gelijk geven – mits je vanaf het begin af aan duidelijk bent over wat je bedoelingen zijn. Veel vrouwen zijn naïef of hebben een te geromantiseerd beeld van wat mannen willen, wat maakt dat je jouw scharrel al heel snel valse hoop geeft. Zolang je dit vermijdt en te allen tijde eerlijk bent, mag je je wat mij betreft een slag in de rondte scharrelen tot je scheel ziet.
‘Zaad moet vloeien’ is immers het mannelijke credo, en emotionele rompslomp is wel het laatste waar deze sekse op zit te wachten. Een relatie betekent vastigheid, en een scharrel vrijblijvendheid, dus die keuze is snel gemaakt; vrijheid staat immers gelijk aan blijheid, nietwaar? Ik heb zelf ook jarenlang een scharrel achter de hand gehouden die ik hoofdzakelijk als rebound gebruikte: liep een relatie op de klippen en had ik afleiding nodig, dan wist ik hem altijd te vinden. Soms brachten we slechts een paar nachten met elkaar door, soms zagen we elkaar maanden achter elkaar – maar de realiteit was altijd dezelfde: doordat bepaalde essentiële gevoelens afwezig waren, toonde geen van ons zich ooit bereid om er méér van te maken dan het was. Trouw, toewijding en loyaliteit waren drie dingen die wij elkaar niet konden en niet wilden geven – op de gigantische vleesmarkt die de wereld is, wordt voor het beste vlees de hoogste prijs betaald, en ons bod kwam daar bij lange na nog niet in de buurt. Gelukkig was dit in ons geval wederzijds en werd er in al die jaren nooit iemand echt gekwetst of teleurgesteld, maar dat geldt lang niet voor alle scharrelrelaties. De hoge verwachtingen die vrouwen er over het algemeen op nahouden, zorgen ervoor dat zij de essentie van de mannelijke psyche niet altijd onder ogen zien: als een man een vrouw écht ontiegelijk leuk vindt, is hij bereid om welke prijs dan ook voor haar te betalen.
Voor scharrels geldt dit simpelweg niet; dit is niets anders dan een tussengerecht om de honger te stillen terwijl je halsreikend uitkijkt naar het hoofdgerecht. Of je hiervoor nou soep of sla kiest, de ingrediënten blijven dezelfde: geen verantwoordelijkheden, geen geruzie, geen complicerende gevoelens, en natuurlijk vrijblijvendheid – zolang het leuk is, is het leuk, en als dat niet langer het geval is, dan is het daarmee uit.
Mijns inziens wordt een relatie die in eerste instantie om lichamelijke lusten draait niet gekenmerkt door exclusiviteit – al zitten er nobele heerschappen tussen die ook hun scharrel niet ontrouw willen zijn. En daar komen voor ons – inclusief de vrouwen die, zoals ik, goed in contact staan met hun mannelijke kant – de vraagtekens. Een oppervlakkige kennis vertelde me laatst het volgende: voor mij is het verschil tussen een scharrel en een vriendin dat je op de laatste wél verliefd bent, en op de eerste niet. Deze persoon is zelf in het bezit van een volgens eigen zeggen ‘vaste scharrel achtig iets’ en heeft het met haar dusdanig leuk dat hij dat niet zomaar door de wc wil spoelen. Nu is ‘zomaar’ een vaag en breed begrip, maar als ik één ding zeker weet, is het wel dat mijn ronduit bescheiden persoon niet onder de noemer van dit woord valt. Waarom zou je bij je scharrel blijven en niet je kansen grijpen bij een vrouw die in jouw ogen ‘bijzonder interessant’ is? In de meeste gevallen krijg je maar één shot at love, dus zodra deze mogelijkheid zich voordoet zou je wel oliedom moeten zijn wil je daar geen gebruik van maken.
Hoewel ik alle mannen die het spel netjes spelen volledig begrijp, blijft dit iets waar ik met mijn verstand niet bij kan. Als een man een potentieel hoofdgerecht aan zich voorbij laat gaan, als hij elke verleiding moedwillig uit de weg gaat, en als hij hand in hand met zijn scharrel over straat loopt, dan vragen wij vrouwen ons nog maar één ding af: is die dame niet gewoon zijn vriendin, maar zorgt zijn zogenaamde bindingsangst ervoor dat hij haar niet als zodanig wil bestempelen?
Misschien wel, misschien niet. Hij kan ook bang zijn om de sprong in het diepe te wagen of te onzeker zijn om al zijn geld op een beter renpaard in te zetten en daarmee riskeren dat hij met lege handen overblijft als de race eenmaal gelopen is. Het kan ook dat hij genoegen neemt met de vinger die hij aangereikt krijgt en aldus niet meteen de hele hand wil. Wat voor reden jullie ook hebben om vast te houden aan je scharrel, ik kan jullie geen ongelijk geven: waarom zou je immers de koe kopen als je de melk gratis krijgt? Bovendien is de mens liever lui dan moe, en is het soms dus gewoon fijn om niet wéér het Grote Boek van Versieren en Verleiden door te hoeven lezen en iemand te hebben die je op elk willekeurig moment kunt bellen. Pas alleen op dat je niet teveel gewend raakt aan deze in feite zinloze luxe, want dan riskeer je dat je niet meer ziet wat er op een gegeven moment daadwerkelijk voor je neus staat – een koe die zoveel meer te bieden heeft dan alleen maar haar melk.
Meer artikelen Elyne: