Liefde
Liefde door: Elyne
Het spijt me jullie dit te moeten aandoen, maar ik ga jullie deze week lastigvallen met wat vrouwelijke semifilosofische beslommeringen. Mijn voorgaande artikelen gingen over verschillende vormen van omgang tussen mannen en vrouwen, maar de drijfveer hierachter verdient evengoed aandacht: de zoektocht naar liefde.
Mijn persoonlijke liefdesleven is ronduit betreurenswaardig. Begrijp me niet verkeerd: mijn seksleven floreert aan alle kanten, maar ik heb aan niets een groter gebrek in mijn leven dan aan wederzijdse verliefdheid – ik ben namelijk geen relatiemateriaal. Ik heb al regelmatig te horen gekregen dat ik het woord ‘seks’ op mijn voorhoofd gedrukt heb staan – wat verklaart waarom er genoeg mannen zijn die met mij mee naar huis willen, en dat er slechts een zeldzame enkeling tussenzit die mij beter wil leren kennen. Volgens één van mijn vriendinnen kunnen vrouwen ingedeeld worden volgens de scheidslijn ‘werkpaarden’ en ‘pony’s’. Op de eerste categorie is het woord ‘sexy’ van toepassing, op de laatste het woord ‘schattig’. Ik word kennelijk geassocieerd met de paarden, en ben aldus niet het type vrouw waar mannen verliefd op worden.
Maar een mens moet wat, zeker als je, zoals ik, ‘gezegend’ bent met een hoog libido; jullie mannen zullen maar al te goed weten wat dat met je doet. Daarnaast ben ik een groot fan van knuffelen en door iemands haar woelen, en vind ik het heerlijk om de borst van een vent als menselijk kussen te gebruiken – wat als ik in mijn eentje in bed lig vanzelfsprekend nogal moeilijk gaat. Zoals uit een eerder artikel van mij echter al wel duidelijk zal zijn geworden: onenightstands bieden weinig bevrediging. Tedere minnaars zijn zeldzaam en daar is alles mee gezegd. Bovendien ben ik er zat van om mezelf alleen maar een slag in de rondte te slapen (bij wijze van spreken) en wil ik zo onderhand nu eindelijk een keer iemand tegenkomen die me weer iets ‘echts’ doet ervaren.
Waarom ik dan tóch immer en altijd op de eerste avond meteen met een man naar bed ga? Dat komt maar voor een klein deel doordat mijn praktijkervaring mij verteld heeft dat ik onder de noemer ‘seks’ val – er zijn immers ook mannen die daar anders over denken. Er is een andere, veel belangrijkere reden, die in eerste instantie op hetzelfde neer lijkt te komen, maar uiteindelijk zoveel gecompliceerder is. Ik ga jullie hier dan ook een eerlijk antwoord op geven, waarvan ik hoop dat jullie niet denken dat ik een zelfmedelijdend, theatraal en onzeker mokkeltje ben, want zo zal het ongetwijfeld op jullie overkomen: ik weet dat mannen verder toch niet in mij geïnteresseerd zijn. Heel soms blijkt dat wél het geval, maar dan nog zijn er slechts een paar dates voor nodig voordat hij tot de conclusie komt dat ik ‘te gecompliceerd’ ben. En dat ben ik ook. Ik zal niet in detail treden over wat ik heb meegemaakt in mijn leven, maar laten we het erop houden dat er een niet verwaarloosbare kans bestaat dat er een zekere houdbaarheidsdatum op mijn leven zit. Dit geldt uiteraard voor iedereen, maar die van mij valt meer binnen het kader van de pakken melk dan binnen die van de ingevroren sperziebonen.
Een zekere man vertelde mij onlangs dat hij zijn relatie had beëindigd omdat “zij een drama queen bleek te zijn en ik een paar maanden nodig had om daar achter te komen”. Mannen houden niet van problemen, drama en gecompliceerde omstandigheden – dat weten we allemaal. En precies daarom ben ik wat ik ben: een gevalletje bindingsangst. Niet volgens de betekenis die mannen daar aan toekennen (“ik ben nog niet klaar om me te binden”); ik heb daadwerkelijk moeite om mijn hart open te stellen en iemand mijn vertrouwen te geven. Bovendien heb ik aan niets een grotere hekel dan aan verliefd zijn. Zodra de lippen van een man fladderende vlinders tot leven wekken in mijn buik, ga ik me ertegen verzetten, bang om overspoeld te raken door een verliefdheid die hoogstwaarschijnlijk op niets uit zal lopen; er is immers nog zoveel ongezegd gebleven. De meeste mensen schijnen dit echter een schitterende fase te vinden: ze genieten van het ronddrijven op die roze wolk en smullen van het gezwijmel over hoe geweldig, fantastisch en bijzonder het object van hun verliefdheid wel niet is. Ik dus niet. Beter gedefinieerd nog: ik heb er de schurft aan.
Tot een paar weken geleden had ik een soortement van scharrel waarvan ik wist dat ik er nooit vlinders van in mijn buik zou krijgen – en dus was het veilig. Ik denk dat de eerste keer dat je in iemands gezelschap verkeert een goede indicatie vormt voor de mogelijkheid om verliefd op iemand te worden. Acht ik het daarna waarschijnlijk dat ik te maken heb met een potentieel relatieobject, dan ga ik niet nog een keer met die persoon naar bed – bij zulke zeldzame mannen wordt het namelijk al heel snel heel moeilijk om die ontluikende gevoelens buiten de slaapkamer te houden, en zoals het een ware controlfreak betaamt, dien ik mijzelf tegen onvermijdelijke teleurstellingen in bescherming te nemen.
Iemand die je nauwelijks kent, kan kriebels in je losmaken die raken aan verliefdheid, maar bepaalde eigenschappen of eigenaardigheden kunnen die gevoelens doen toenemen of juist doen afzwakken. Iemand kan zijn of haar complexiteiten voortreffelijk voor de buitenwereld verborgen houden; wat als jij er na een poosje achterkomt dat hij of zij een behoorlijk ingewikkelde gebruiksaanwijzing heeft? Dat zij met moeilijkheden kampt die voor jou wel erg onwezenlijk zijn, dat er iets in haar ogen schuilt waar jij niet bij kunt komen? Kan die verliefdheid dan nog doorzetten, of verschilt de wereld waarin zij leeft simpelweg teveel van die van jou?
Mijn vriendinnen zijn er heilig van overtuigd dat ik ‘gewoon’ keer op keer de verkeerde kerels tref en dat er zat mannen rondlopen die mij in beide opzichten fantastisch vinden –qua uiterlijk én innerlijk. Ik denk echter dat ik in de ogen van mannen wel degelijk een te grote uitdaging ben. Als je een jaar of dertig, vijfendertig bent kijk je daar waarschijnlijk heel anders tegenaan, omdat de drang om te settelen dan steeds groter wordt. Maar voor de twintigers geldt dat er keuze te over is – dus waarom dan je tijd investeren in één moeilijke vrouw als je er met gemak tien anderen voor kunt krijgen?
Recentelijk kwam er een man op mijn pad waarvan één van mijn beste vriendinnen zei dat hij zó leuk was dat ik het rustig aan moest doen en dus eerst met hem moest gaan daten voordat ik hem mee naar huis nam. Ook in dit geval, oog in oog een man die de uitzondering op de regel zou kunnen zijn, sloeg ik haar advies in de wind en bracht ik de nacht met hem door; het laatste wat ik nu eenmaal verwacht is dat een man met mij wil daten. Laat het overigens duidelijk zijn dat ik geen enkel medelijden met mezelf heb. Integendeel: ik vind mezelf nog steeds bijzonder leuk – maar een mens moet wel realistisch blijven.
Mijn zoektocht naar de liefde is er één zoals die van jullie allemaal: net als alle andere mensen wil ik simpelweg gewaardeerd en geliefd worden – dat is het ‘echte’ waar ik naar op zoek ben. Ik heb iemand nodig die bereid is om die extra kilometer voor mij te lopen, en die zich uiteindelijk maar wat graag aan mij wil binden – omdat hij in mij ziet wat ik nog steeds geloof dat ik ben: niet een of ander beschadigd kledingstuk, maar de pièce de résistance van de collectie.
En hoewel ik er niet aan twijfel dat ik diegene uiteindelijk wel zal vinden (op ieder potje past immers een dekseltje) plaats ik na de horde mannen die de afgelopen twee jaar de revue is gepasseerd inmiddels grote vraagtekens bij de liefde. Kan iemand die zijn leven fantastisch op orde heeft namelijk ooit willen begrijpen hoe het is als de vastgeroeste woorden in je keel een associatie oproepen met een allesoverheersende misselijkheid, met het gevoel op het punt te staan je binnenste naar buiten te braken zonder voorbij dat punt te kunnen komen, met een overvloed aan negativiteit die je lichaam niet wenst te verlaten? Of kan het simpelweg te ingewikkeld zijn om iemand lief te hebben? Kent de liefde, en dat is mijn hamvraag, obstakels en hindernissen die niet genomen kúnnen worden?
Reageren op dit artikel kan hieronder>>>
Meer artikelen Elyne: